L52, najmniejszy jak do tej pory członek serii JBL Classic (uzupełniają ją większe modele L100 i L82), to monitory, które zaprojektowano i skonstruowano w znanym zakładzie inżynierii akustycznej JBL w Northridge, w Kalifornii. Korzenie całej serii sięgają głęboko, bo aż do lat 60. i 70. ubiegłego wieku, kiedy powstawały takie modele, jak 4320 (w które chętnie wyposażano ówczesne studia dźwiękowe) czy ich mniejszy następca 4310.
Z kolumnami L52 Classic jest trochę podobnie – są przeznaczone dla tych, którzy tęsknią za głośnikami o oldskulowym wyglądzie, ale nie mają miejsca na większe modele. Pozostaje pytanie, czy poradzą sobie równie dobrze jak starsi i więksi bracia.
Budowa
Seria Classic ma swoje cechy charakterystyczne: białą membranę woofera z czystej plisowanej celulozy, fornir z drewna orzechowego i maskownicę z pianki Quadrex (dostępną w kolorze czarnym, pomarańczowym bądź niebieskim). Można by do tego dodać nietypowe jak na dzisiejsze standardy proporcje obudów (chodzi przede wszystkim o stosunkowo niewielką głębokość) oraz potencjometry do regulacji średnich i wysokich tonów. L52 korzystają niemal ze wszystkich tych elementów – wyjątkiem jest brak pokrętła MF Level, co jednak wynika z konstrukcji dwudrożnej i braku osobnego przetwornika obsługującego średnicę.
Zgrabne obudowy, które rozmiarami nawiązują do klasycznego modelu 4312M, wykonano z płyt MDF. Przód i tył pomalowano na czarny mat, a pozostałe ścianki pokryto okleiną orzechową o satynowym połysku – to ukłon w stronę niegdysiejszych kolumn JBL-a wykańczanych olejowanymi, cienkimi arkuszami drewna orzechowego, zapewniający tak modny ostatnimi czasy wygląd w stylu retro. Tył wygląda spartańsko: pojedynczym, chyba nieco zbyt wąsko rozstawionym, ale złoconym zaciskom głośnikowym towarzyszą tabliczka znamionowa i dwa otwory do powieszenia kolumn na ścianie za pomocą specjalnego uchwytu.
Z przodu znalazły się dwa przetworniki: obsługujący górę pasma 20mm tweeter (JT020TI1-4) z kopułką z tytanu, wyposażony w dyfuzor i umieszczony w niewielkim falowodzie, a także 133mm woofer (JW135PW-4) z membraną wykonaną z czystej, niebarwionej pulpy celulozowej. Punkt podziału zwrotnicy ustalono na 2,8Hz. Nad głośnikiem wysokotonowym umieszczono potencjometr, na którym oznaczono wartości min, 0dB i max, a poniżej otwór bas-refleksu. Układ wszystkich tych elementów w obu kolumnach jest lustrzany, więc można wypróbować ustawienie z kopułkami na zewnątrz albo do środka.
Jakość brzmienia
Papierowe membrany wooferów zapewniają naturalne, swobodne i otwarte brzmienie z ładnymi, wiernie oddanymi barwami. Dzięki nim L52 są szczere, spontaniczne i dynamiczne. Trudno zarzucić im jakąkolwiek manipulację. Równowaga tonalna tych kolumn jest przykładna – w trakcie odsłuchów korzystałem głównie z neutralnego ustawienia tweeterów (0dB). Możliwość wzmocnienia górnego skraju częstotliwości może się jednak przydać, przede wszystkim w zbyt mocno wytłumionych pomieszczeniach, ale też ze źródłami, które skąpią wysokich tonów (ustalając potencjometry HF w położeniu między 0dB a max, udało mi się uzyskać ciekawe rezultaty brzmieniowe z gramofonem Automat A1 Pro-Jecta, którego góra jest w lekkiej defensywie). Z kolei w pokojach słabo wytłumionych przydadzą się maskownice Quadrex działające jak ustroje akustyczne, zapobiegające odbiciom od ścian bocznych i sufitu. Ich działanie jest wyraźnie słyszalne.
Jak na tak niewielkie "paczki", rozpiętość niskich uderzeń jest naprawdę niezła. Całkiem pokaźną podstawę udało się uzyskać bez spowolnienia i podbarwienia (port BR) brzmienia. Niskie tony mają swój ciężar, ale impulsy są zdecydowane, więc nawet przy bardziej skomplikowanych pasażach L52 Classic nie tracą wątku.
Niskie tony mają swój ciężar, ale impulsy są zdecydowane, więc nawet przy bardziej skomplikowanych pasażach L52 Classic nie tracą wątku.
Najważniejsza w brzmieniu tych kolumn jest średnica. Nie ma tu jednak mowy o ociepleniu czy przebarwieniu – środek jest klarowny, otwarty, szczegółowy i bardzo zwinny. Wszystko to udało się osiągnąć bez wrażenia nadmiernego wyostrzenia czy suchości. Jedyne, co można by "pięćdziesiątkom dwójkom" zarzucić, to nie do końca zgrabne uchwycenie granicy, gdzie kończy się praca wooferów, a zaczyna działanie tweeterów. W gruncie rzeczy jednak jest to drobny szczegół, który nie powinien mieć większego znaczenia.
A skoro już o wysokich tonach mowa: są one odważne, uwypuklają sporo detali, aczkolwiek nie zapędzają się tak daleko, jak niektóre głośniki metalowe (co moim zdaniem stanowi dużą zaletę). Charakterystyczna jest dla nich pewna twardość i konturowość, którą można chyba przypisać tytanowi, a ponadto jednowymiarowość – szczegóły są prezentowane na jednym bliskim planie, co trochę spłyca scenę. Za to z szerokością nie ma najmniejszych problemów. Brzmienie ładnie wypełnia pokój i z zamkniętymi oczami trudno odgadnąć miejsce, w którym stoją kolumny.
Podsumowanie
Choć to najmniejsze kolumny w serii, to oferują efektowne brzmienie, które szybko się nie znudzi. Do tego ten klasyczny, skromny, oldskulowy wygląd – w L52 można się zakochać od pierwszego wejrzenia.