Równo 40 lat temu Marantz pod skrzydłami Philipsa zaprezentował CD63 – pierwszy na świecie odtwarzacz płyt kompaktowych – dołączając tym samym do grona pionierów hi-fi. Cztery dekady później "cedeki" niemal odeszły do lamusa, wyparte przez streaming, który uwolnił nas od fizycznych nośników dźwięku. Co na to japoński producent? Nie tylko wytrwał na posterunku, ale wciąż płynie z prądem, udanie łącząc tradycję z nowoczesnością, co potwierdzają kolejne nowe urządzenia wyposażone w łączność sieciową. Tym razem jednak Marantz zafundował nam prawdziwy powrót do przeszłości, wprowadzając do sprzedaży CD60, niemal klasyczny odtwarzacz srebrnych krążków.
Budowa
Do nowego designu Marantza, który zadebiutował wraz z zestawem Model 30/SACD 30n, wypada się już przyzwyczaić – odtąd aż do odwołania każde nowe urządzenie, które pojawi się w ofercie japońskiego producenta, w taki czy inny sposób będzie do niego nawiązywało. Z wyglądu CD60 przypomina więc z grubsza SACD 30n (tak jak Model 40n jest niemal wierną kopią Modelu 30), a drobne różnice wynikają po prostu z ograniczonej funkcjonalności.
Front składa się z pełnowymiarowego wklęsłego panelu o ciekawym wzorze, na którego skrajach umieszczono włącznik (po lewej) oraz gniazdo słuchawkowe 6,3mm (po prawej). Właściwą ściankę przednią stanowi mniejszy gładki aluminiowy panel, w który wkomponowano szufladę napędu, wyświetlacz, sześć przycisków, po trzy z każdej strony displeja (od lewej: Play/Pause, Stop, Input, a z drugiej strony: Open/Close, Reverse-skip i Forward-skip), gniazdo USB-A (dla pendrive'ów) oraz gałkę potencjometru obsługującego gniazdo słuchawkowe.
Ścianka tylna oprócz klasycznego, złoconego wyjścia analogowego RCA zawiera także dwa wyjścia cyfrowe: koaksjalne i optyczne, a ponadto gniazda In/Out zdalnego sterowania (wraz z miniaturowym przełącznikiem External/Internal) służące do podłączenia do firmowego wzmacniacza. Uwagę zwracają charakterystyczne dla tego producenta miedziane śrubki, które poprawiają jakość uziemienia. Całości dopełnia dwubolcowe gniazdo AC.
Wnętrze rozplanowano na czterech płytkach, z czego jedna, najmniejsza, umieszczona z przodu po prawej, to znany z droższych modeli wzmacniacz słuchawkowy (HDAM-SA2). Pracujący cicho i stabilnie napęd płyty (plastikowy JTL-101Y) powędrował na środek. Trzy płytki znajdujące się z tyłu to sekcja zasilania, "płyta główna" ze sterowaniem mechanizmem oraz mikroprocesorem, a także przetwornik, filtry analogowe i stopień wyjściowy. Zastosowano zasilacz z klasycznym transformatorem EI, dwoma dużymi elektrolitami ELNA oraz diodami Schottky'ego. Za konwersję C/A odpowiada układ ES9016K2M wspomagany przez MMDF – Marantz Musical Digital Filtering (do wyboru dwa filtry: "difoltowy" Slow roll-off, który oferuje "otwartą i szeroką scenę dźwiękową z wyraźnym pozycjonowaniem wszelkich detali" oraz Sharp roll-off/short delay prezentujący bardziej "analogową stronę materiału źródłowego"). Nie mogło oczywiście zabraknąć opatentowanych przez Marantza obwodów HDAM (Hyper Dynamic Amplifier Module), rzecz jasna zoptymalizowanych w stosunku do wersji poprzedniej, wykorzystujących JFET-y i symetryczny układ podzespołów. Te z kolei są najwyższej jakości (m.in. rezystory MELF i kondensatory foliowe). Producent dużo uwagi poświęcił zasilaniu, stosując m.in. układ Darlingtona w celu uzyskania napięcia 15V (zamiast zwyczajowych 12V) dla sekcji analogowej. Montaż jest przemyślany, a jakość wykonania nie budzi żadnych wątpliwości.
(...) wysokie tony potrafią zadziwić zarówno bogactwem detali, szczegółowością, jak i dynamiką oraz rozdzielczością.
Menu odtwarzacza wygląda skromnie, ale w gruncie rzeczy nie potrzeba niczego więcej. Obejmuje ono możliwość ustawienia: wzmocnienia dla wzmacniacza słuchawkowego (H/P Amp Gain; do wyboru pozycje High/Mid/Low), jednego z dwóch cyfrowych filtrów, włączenia/wyłączenia wyjścia cyfrowego, włączenia/wyłączenia funkcji Power On Link (przydatne w sytuacji posiadania wzmacniacza Marantza), współpracy z urządzeniem z Timerem oraz włączenia/wyłączenia funkcji Auto-Standby.
Za znak czasów można uznać wspomniane już przednie gniazdo USB, przystosowane do odtwarzania plików hi-res (FLAC, WAV, AIFF i ALAC do 24-bit/192kHz i DSD do 5,6MHz) – jedyny element świadczący o tym, że CD60 nie jest tak do końca klasycznym "cedekiem". Oczywiście obsłuży on również płyty CD-R/CD-RW z kolekcjami empetrójek, ale kto dzisiaj zawraca sobie głowę zgrywaniem plików na płyty?
Jakość brzmienia
Wystarczyło dosłownie kilka chwil, by z grubsza potwierdziło się to, o czym na webinarze poświęconym CD60 mówił Oliver Kriete: to brzmienie "za większe pieniądze". Charakter tego dźwięku można określić jako typowo marantzowy, tj. daleki od sterylności, całkiem barwny i zwarty, a jednocześnie nieprzeciętnie szczegółowy.
Trudno nie zauważyć, że niewielki nacisk położono na wyższe rejestry. Na szczęście nie zachwiało to równowagi tonalnej w takim stopniu, by pojawił się jakiś poważny dyskomfort. Zwłaszcza że wysokie tony potrafią zadziwić zarówno bogactwem detali, szczegółowością, jak i dynamiką oraz rozdzielczością. Bardzo możliwe, że to właśnie w tej części pasma skumulowały się zalety związane z zastosowanymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi (np. wyższe napięcie dla stopnia analogowego), o których mówił przywołany już menedżer produktu: lepsza dynamika, stosunek sygnału do szumu, wolny od zniekształceń sygnał skutkujący tzw. czarnym tłem. Nie ulega wątpliwości, że to dzięki sopranom brzmienie CD60 jest świeże i pełne detali, wyraziste, a jednocześnie wolne od jaskrawości. Stąd także poczucie ogólnej lekkości i delikatności. Co ciekawe, eksponowanie szczegółów kryjących się w górnym zakresie pasma (bogactwo mikroinformacji autentycznie potrafi zaskoczyć) nie wiąże się z ofensywnością – przestrzeń jest wypełniana w sposób nienachalny, a zarazem całkiem wyszukany. Kontury poszczególnych źródeł pozornych są rysowane z dużą gracją, nieprzeciętną precyzją i pożądaną zwiewnością.
Średnica i bas wydają się górze podległe. Średni zakres nie jest jakoś szczególnie wysycany pod względem barw – przeważają raczej pastelowe, stonowane odcienie – aczkolwiek np. wokale są klarowne i często nabierają rumieńców. Być może wyższy podzakres średnich tonów jest nieco za bardzo faworyzowany, jednak ogólnie rzecz biorąc, dominuje całkiem niezły efekt spójności.
Bas na dobrą sprawę nie zaskakuje niczym szczególnym – jest aktywny, pełny, dość miękki. W określonym repertuarze potrafi skupić na sobie uwagę, wyeksponować brzmienie kontrabasu albo gitary basowej, zachowując przy tym dobrą rytmiczność, umiejętnie akcentując rytm i przekazując puls nagrań, acz z pewnością nie zaszkodziłoby mu nieco więcej dyscypliny i dynamiki. Osobiście nie miałbym też nic przeciwko temu, by przełom basu i średnicy był prezentowany w sposób nieco bardziej masywny.
Podsumowanie
Marantz CD60 charakteryzuje się nowoczesnymi rozwiązaniami technicznymi, wysoką jakością wykonania oraz spójnym brzmieniem. W swojej cenie jest bez wątpienia jednym z ciekawszych odtwarzaczy CD na rynku.
Bardzo uczciwa propozycja Marantza, która dowodzi, że odtwarzacze CD wciąż trzymają się mocno.